ابتدا، آرتائوس سعی کرد آن را درمان کند اما نتوانست نتیجه خوبی بگیرد.
وی از پزشکان مطرح یونان باستان بوده اما با این حال جزئیات کمی در مورد این شخصیت در دسترس می باشد و احتمالاً بومی یا حداقل یک شهروند کاپادوکیه در آناتولی (ترکیهٔ کنونی) بوده است و پس از قرن اول میلادی (۱۳۰–۱۴۰ میلادی) زندگی می‌کرده است.
سوشروتا (قرن ششم قبل از میلاد) یک درمانگرو محقق هندی، توانست دیابت را شناسایی کند و آن را “Madhumeha” نامگذاری کرد. در اینجا کلمه «مدو» به معنای عسل و ترکیب آن به معنای ادرار شیرین است.
سرخپوستان باستان نیز با بررسی اینکه آیا مورچه‌ها جذب ادرار افراد می شوند یا خیر، دیابت را تشخیص می‌دادند.
بعد از گذشت سال‌ها، در ایران ابن سینا (980-1037) گزارش مفصلی در مورد دیابت شیرین در «قانون پزشکی» ارائه کرد.
اواین بیماری را همراه با اشتهای غیرطبیعی، کاهش عملکرد جنسی و ادرار شیرین توصیف کرد. وی همچنین توانست گانگرن (قانقاریا) دیابتی را شناسایی کرده و راه‌های درمانی نیز معرفی کند.
ابن سینا اولین کسی بود که بیماری دیگری همراه با زیاد شدن حجم ادرار ولی غیر شیرین به نام دیابت بی مزه را بسیار دقیق توصیف کرد.
در قرن 18 و 19 بود که یوهان پیتر فرانک (1745-1821) بین دیابت شیرین و دیابت بی مزه تفاوت قائل شد.
جوزف فون مرینگ و اسکار مینکوفسکی در سال 1889 نقش پانکراس را در دیابت کشف کردند. آنها دریافتند که سگ‌هایی که پانکراس آنها برداشته شده بود، تمام علائم و نشانه‌های دیابت را نشان دادند و اندکی پس از آن مردند.
در سال 1910، ادوارد آلبرت شارپی شافر دریافت که دیابت ناشی از کمبود انسولین است. او ماده شیمیایی (امروزه هورمون) تنظیم کننده قند خون را با اشاره به جزایر لانگرهانس در لوزالمعده، اینسولا نامید، که در لاتین به معنای جزیره می‌باشد.
امروزه، تشخیص دقیق و سریع، پایش منظم قند خون، داروها و انسولین‌های نسل جدید، واقعیتی متفاوت و زندگی راحت‌تری، برای بیماران رقم زده است.
منابع و اطلاعات بیشتر: News-Medical
مطالعه بیشتر: علائم دیابت _ پیش دیابت چیست؟ _ هرآنچه باید درباره دیابت بدانید
