ضرورت توجه به مشکلات ساختاری و کلان دارو در نظام حکمرانی کشور و تشریح سناریوهای مختلف به عنوان یک ضرورت انکارناپذیر از جمله مباحث مهمی بود که در دومین کنفرانس پایان سال دارو، بحث و بررسی شد.
در کنفرانس پایان سال 1402 دارو که هلدینگ تأمین سرمایه سلامت از حامیان آن بود، چهره‌های تاثیرگذار حوزه دارو به بررسی موضوعات ساختاری نظام دارویی و همچنین تحلیل سناریوهای حکمرانی دارو و نیز بررسی رویکردها و نگرش‌های مختلف در عرصه مدیریت و اقتصاد دارو پرداختند.
در پنل اول این رویداد، دکتر فریدون مهبودی، مهندس نیما برارجانیان، دکتر شهریار امیدوار و دکتر سعید ملکی، با محوریت ملاحظات سرمایه‌گذاری/چالش‌های سرمایه‌گذاری با تمرکز بر حکمرانی و نقدینگی، به موضوعاتی چون:
- کاهش روند سودآوری شرکت های دارویی بورسی
- عدم توازن قیمت گذاری‌ها
- امکان تبدیل سازمان غذا و دارو به نهادی فراوزارتی
- روند کاهشی سطح موجودی‌ها (آینده نگر) با توجه به عدم توانایی شرکت‌ها در تامین سرمایه درگردش موردنیاز
- افزایش ریسک کمبود ذخیره استراتژیک دارویی
پرداخته شد و به طور کلی جمع‌بندی پنل نخست از سوی متخصصان، به این سمت پیش رفت که صنعت داروسازی باید بتواند پیش بینی کند اصلاح قیمت‌ها چه تابعی از دو مولفه اصلی یعنی تورم و تغییرات نرخ ارز تخصیصی خواهد بود و چه زمانی هر سال تغییر قیمت اعلام خواهد شد.
بعد از این پنل، دو سخنرانی اقتصادی از سوی آقایان علی سرزعیم و صادق الحسینی ایراد شد. در این دو ارائه، توجه به ابزارهای نوین تأمین مالی با توجه به پیش‌بینی وضعیت اقتصادی سال 1403 و همچنین بررسی پیشران‌های مؤثر در توسعه اقتصادی کشور، محوریت مباحث ارائه شده از سوی این دواقتصاددان برجسته بود.
برای مشاهده صحبت‌های آقای صادق الحسینی به لینک زیر مراجعه کنید:
پنل دوم میزبان نظرات آقایان دکتر سورنا ستاری، دکتر رسول دیناروند، دکتر محمد پیکان‌پور و روح‌الله حمیدی مطلق بود. صحبت‌های مطرح شده در پنل دوم بر محوریت مباحث مرتبط با حکمرانی صنعت دارو و چالش‌ها و مشکلات مبتلا به این صنعت در کشور انجام شد و پاسخ به این پرسش کلیدی که “واقعا چرا نظام دارویی کشور باوجود اهمیت و استراتژیک بودن آن، تحت الشعاع معضلات و چالش هایی قرار می گیرد که پایان پذیر نیست؟” در دستور کار قرار داشت.
در مجموع، کنفرانس امسال بیش از هرچیز، تحت تاثیر بحران نقدینگی، به عنوان مهمترین چالش زیست‌بوم دارویی کشور قرار داشت و سخنرانان، به شکل‌های مختلف نگرانی‌ها و دغدغه‌های خود را نسبت به این موضوع ایراد کردند. ارائه پیشنهادهای جدید برای تامین نقدینگی و گذر از بحران مالی، از بخش‌های قابل توجه این کنفرانس بود.
شاید یکی از مهمترین پیام‌های کنفرانس پایان سال1402، آن بود که اهالی صنعت و مردان سیاستگذار، هر دو به این نقطه مشترک رسیده‌اند که دارو نیاز به درمان ریشه‌ای دارد و راه درمان آن، نه راه حل‌های تسکینی و موقت و نه پرتاب مشکلات به مثابه بادکنک‌ها به هوا، بلکه گره گشای مصائب دارو، همگرایی برای حل مشکلات ساختاری و ریشه‌ای است.
